Podziel się:

Josephine Foster
I'm a Dreamer

Druga z rzędu „amerykańska” płyta Josephine Foster (po dwóch „hiszpańskich”), jest brzmieniowo i aranżacyjnie wyraźniejszym zwrotem w stronę amerykańskiej tradycji niż Blood Rushing. W zarejestrowanym w Nashville materiale bezprecedensową dla Foster rolę odgrywa fortepian, który wraz z kontrabasem i cofniętą, „drewnianą” perkusją wprowadza barową atmosferę międzywojnia, zaś szerokie wykorzystanie harmonijki i gitary slide wplata wątki country. Przy tym, album jest nieco bardziej wycofany i matowy niż niezwykle urokliwe (choć podstępne) Blood Rushing, będące chyba najbardziej przebojową płytą Josephine. Spowicie nagrania taśmowymi szumami tworzy aurę retro w tym samym stopniu, co dostojny, choć nieprzystający do klasycznych ram głos Foster. W paru momentach, jak choćby w podkreślonym smyczkami „Amuse a muse”, muzyka nabiera lekko teatralnego charakteru. Na pierwszy rzut oka, „teatralność” można byłoby Foster zarzucić spoglądając na całokształt jej twórczości, opartej o w pewnym sensie koncepcyjne płyty i swoiste wcielanie się w ról – raz surowe interpretacje poezji Emily Dickinson, raz reinterpretacje piosenek Federico Garcii Lorci, raz piosenki niczym z Wielkiej Depresji nagrywane tuż po Wielkiej Recesji (które akurat wyjątkowo pasują do barwy jej głosu). Wielkość – o ile w stosunku do muzyki tak skromnej można użyć takiego określenia – Foster polega jednak na bezpretensjonalnym podejściu do poszczególnych, powiedzmy, ról i wewnętrznej surowości, fundamentalnym folkowym atrybucie niezależnie od szerokości i długości geograficznej. Dzięki temu oraz talentowi (lub szczęściu) do instrumentalistów grających w sposób wysublimowany, ale dyskretny, Josephine każdemu wcieleniu nadaje absolutnie autorski sznyt. Chyba zacznę stawiać jej płyty obok antologii pierwszych dziesięciu lat Joni Mitchell, fascynujących poetycką zwiewnością, poruszających prostotą komunikacji, a zarazem bardzo zmiennych i poszukujących brzmieniowo.

[Piotr Lewandowski]