polecamy
Podziel się: twitterwykopblipfacebookdelicious
LXMP with CHAD POPPLE / LXMP with KAZUHISA UCHIHASHI The Lost Tuba / Broken Strings

LXMP with CHAD POPPLE / LXMP with KAZUHISA UCHIHASHI
The Lost Tuba / Broken Strings

Choć koncerty LXMP na przestrzeni ostatniego roku przynoszą muzykę wyraźnie różniącą się od ich pierwszej epki, to duet kolejne cztery płyty postanowił nagrać w trio z różnymi muzykami. Pierwsze dwie już nagrał – z perkusistą Chadem Popple i gitarzystą Kazuchisą Uchihashi. Różnią się od siebie istotnie, choć w obu przypadkach jest to muzyka oparta o improwizację. Nie jest jednak nie w pełni improwizowana, wydaje się, że w obu przypadkach naprędce skonstruowany szkielet wyznacza jej kształt, przynajmniej w części utworów.

Na The Lost Tuba Popple płynnie przechodzi z perkusji na wibrafon i z powrotem, używa też przeszkadzajek, a nawet tuby. Moretti i Zabrodzki też zresztą grają na instrumentach dętych. Dużo jest tu przekomarzania się z jazzem, czy to free i elektrycznym (co wydaje się wręcz zalążkiem późniejszej reinterpretacji przez LXMP płyty Future Shock Herbiego Hancocka), czy z bardziej przewiewnymi, akustyczno-wibrafonowym formułami. Nie mogło zabraknąć surrealistycznych, przywodzących nieco na myśl Baabę elementów, oraz painkillerowo-ruinsowych spazmów, a całość zamyka funkująca, zwiewna piosenka. Ten kalejdoskop ewoluuje w ciągu drobnych zmian, dzięki czemu jest spójny i choć miewa momenty lepsze i gorsze, to słucha się go dobrze od początku do końca.

Album z Uchihashim jest bardziej jednorodny brzmieniowo, choć wykorzystanie efektów nadaje mu wiele odcieni. Spięty jest klamrą utworów opartych na chwiejących się repetycjach, najbardziej (na swój sposób) chwytliwych na całej płycie, do jednego z nich zresztą powstało świetne, proste i sugestywne wideo. Relatywną prostotę i sugestywność słychać zresztą na całej płycie i jest to jej atut, że nie wpada ona w zadęcie spotykane w improv. Całość jest utkana z drobnych motywów i ich modyfikacji, kolizje i poszukiwania brzmieniowe są na porządku dziennym, muzycy potrafią jednak zagrać też elementem rockowym i od czasu do czasu chwytają się zarysowującej się melodii. Pod koniec płyty można już wręcz mówić o stylu tria i to jest sukces w sytuacji incydentalnego wspólnego nagrania.

Jeszcze jedna rzecz łączy obie płyty – współpracując z dwoma różnymi postaciami LXMP za każdym razem nadają płycie charakterystyczny dla nich sznyt. Równie dobrze, a może nawet lepiej, ta muzyka wypadła na koncertach w kwartecie z okazji premiery tych albumów. Ciekawe co dalej.

[Piotr Lewandowski]