Podziel się:

Dalglish
Niaiw ot Vile

Niaiw ot Vile to czwarte wydawnictwo Chrisa Douglasa pod szyldem Dalglish, dosyć nietypowe jak na PAN bo jego linearna konstrukcja mocno różnicuje album na tle innych wydawnictw berlińskiego labelu. Douglas nagrywał do tej pory pod kilkoma aliasami, współpracował też z niemałym gronem artystów już od późnych lat 80. Niaiw ot Vile jawi się jako dzieło ciekawe i przemyślane w swojej konwencji generowania abstrakcyjnej elektroniki spod znaku wczesnego Aphex Twina bądź Autechre. Wystarczy rzut oka na tytuły utworów – słowa nie do wymówienia, często z lokalnych dialektów krajów europejskich. Z muzyką jest podobnie – Douglas tworzy gęsty i żywy od brzmień wachlarz dźwięków, rozciągniętych pomiędzy stonowanymi rytmicznie partiami po buzujące od natłoku dźwięków, sprzężeń i elektroakustycznych brzmień eksperymentalne poszukiwania. Jednocześnie w wielu kompozycjach w tle pojawia się ambientowe pasmo, wpływające na narrację i ciągłość utworów, mimo że przyjmujące skrajnie odmienne odcienie elektronicznych eskapad. Raz są to struktury bardziej poszarpane, surowe, pełne szeleszczących i metalicznych brzmień, a dalej bardziej delikatne i ułożone brzmienia, bliskie nastrojowym dokonaniom Stars of the Lid czy The Caretaker. Ta rozpiętość nie zaprzecza sobie na tej płycie, ale bardzo dobrze się uzupełnia. Bardziej połamany i postrzępiony wstęp dobrze kontrastuje z wypolerowanym finałem. Narracyjny konstrukt bardzo dobrze trzyma się całości, a dramaturgia nie zawodzi. Odważyłbym się nawet napisać, że jak na PAN to jedna z najbardziej przystępnych płyt w katalogu.

[Jakub Knera]